Dziedzictwo Jana Husa a tradycje humanistycznej Europy Środkowej - w 600 lecie tragicznej śmierci.
Sala Konferencyjna ZSEU w Żychlinie, wtorek 9.06.2015, godz. 10.00.
- Piotr Rosiak - Wpływ husytyzmu na ziemie polskie.
- Ewa Jóźwiak - Ślady czeskie w parafiach ewangelickich Kalisza i Turku.
- Ks. Tadeusz Jelinek - Czeskie dziedzictwo w żychlińskiej parafii ewangelicko-reformowanej.
- dr Marcin Mielczarek - Cierpienie w sztuce - temat i forma.
- dr Joanna Mielczarek - Język i pismo w tradycji Husowskiej.
- dr Krzysztof Wereszczyński - Pansophiae Jana Amosa Komeńskiego z perspektywy pedagogicznej.
Pierwszy wykład inauguracyjny, Krzysztofa Bandoły Skierskiego - Cymelia Biblioteki Synodu: Poliglotta Huttera - odbędzie się 7.05.2015 o godz. 12.00 w Kościele Ewangelicko-Reformowanym w Żychlinie.
Ewa Jóźwiak – prezes Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP, redaktor naczelna czasopisma "Jednota".
Joanna Mielczarek– doktor nauk humanistycznych, bohemistka. Od roku 2003 do 2007 pracownik naukowy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu; w latach 2008-2014 związana z Instytutem Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Autorka monografii "Rękopis Řeči z mudrcú pohanských jakož i z Petrarky vybrané ze zbiorów Książnicy Kopernikańskiej w Toruniu – świadectwo języka czeskiego początku epoki średnioczeskiej" (wyd. Toruń 2007) oraz kilkudziesięciu artykułów poświęconych historii i współczesności języka czeskiego, literaturze czeskiej, zagadnieniom przekładu między językiem czeskim i polskim.
Krzysztof Wereszczyński – doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki, (specjalność andragogika), magister historii (specjalność nauczycielska). Dyrektor Miejskiego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Koninie, wykładowca Wyższej Szkoły Pedagogiki i Administracji w Poznaniu oraz Szkoły Wyższej Pawła Włodkowica w Płocku.
Marcin Mielczarek – rzeźbiarz, absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. W roku 2012 uzyskał tytuł doktora w Akademii Sztuk Pięknych im. J. Matejki w Krakowie. Jest autorem szeregu realizacji rzeźbiarskich w przestrzeni publicznej, między innymi pomnika Fryderyka Chopina w Żychlinie k. Konina. Zatrudniony jako adiunkt na Wydziale Rzeźby i Działań Interaktywnych ASP w Łodzi, prowadzący Pracownię Rzeźby Kameralnej. W twórczości wywodzący się z formalnej, materiałowej szkoły rzeźbiarskiej - w poszukiwaniach swoich skupiony jest na refleksji nad ontologicznym statusem utworu sztuki i procesu twórczego. Pretekstem rzeźbiarskich poszukiwań jest najczęściej obserwacja i próby syntezy kształtów natury - zarówno w emocjonalnych, minimalistycznych ujęciach motywu ciała ludzkiego, jak i w kreacycnych interpretacjach organicznych, wyzyskujących często ekspresję jego ulubionego materiału - kamienia.
Piotr Rosiak - w latach 1998 – 2001, Wyższe studia Zawodowe o kierunku historia w zakresie specjalności społeczno - ekonomicznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 2001 – 2003, uzupełniające studia magisterskie o kierunku historia w zakresie specjalności pedagogicznej na uniwersytecie imienia Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2004 nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie w Zespole Szkół Ekonomiczno - Usługowych im. Fryderyka Chopina w Żychlinie.
Krzysztof Bandoła Skierski – bibliotekarz Biblioteki Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie.
Tadeusz Jelinek – duszpasterz parafii ewangelicko-reformowanej w Żychlinie, Kapelan Ekumeniczny Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego.
Dr. Marcin Mielczarek – autorefleksja związany z prezentowaną rzeźbą.
W ramach niniejszego wydarzenia prezentuje datowaną na rok 2015 pracę pt. Flogeros. Utwór ten, kameralnego formatu obiekt wykonany ze stali, jest swobodnie zainspirowany kształtem ludzkiego torsu. Symboliką swojej formy, a także wyeksponowaną ideowo metodą technologiczną procesu twórczego (spawanie łukiem elektrycznym) utwór ten jest rzeźbiarskim tropem, prowadzącym odbiorcę w literacko ujęty kontekst ofiary, poświęcenia, cierpienia i śmierci na stosie. Brak tu jednoznacznej paraleli z losem Mistrza Husa; ujęcie takie, nazbyt ilustracyjne, stałoby się zapewne niezbyt nośne i, w odczuciu autora, pozwalające raczej odnotować fakt historyczny, niż próbować przeżyć i zrozumieć jego istotę. Flogeros (grec.żarliwy) jest więc niczym więcej niż śladem sylwetki ludzkiej, uniesionym w przestrzeni, i nie bardziej konkretnym, niż niż pasmo dymu, czy jęzor płomienia, łudzącym momentalnie co do swojego kształtu. To także pusta, prześwietlona skorupa, o silnym wrażeniu niekompletności - już to przed całkowitym unicestwieniem, już to - przed ostatecznym, nieodwołalnym wypełnieniem. Odrębną rolę gra tu ekspresyjność sposobu użycia materiału - formę rzeźby tworzą kęsy stali, poddane działaniu efemerycznej w swojej istocie fizycznej sile, jaką jest ogień. Fragmenty stalowego pręta o regularnym przekroju gubią tu swoją odrębność i ład indywidualnej formy - w rdzy i ogniu, w zbliźnionych skrzepach spawalniczej zgorzeliny, elementy te zatracają się, przepadają niczym smolne szczapy w palenisku - tworząc przy tym porządek wyższy, zapisując myśl i wolę twórcy - władnego nimi rządzić, bezbronnego wobec tych samych sił, którym ulegają."
